Specjalizacja: Urologia

Kamicą nerkową (znaną również jako kamica moczowa) nazywamy stan, w którym sole kwasów oraz minerały zawarte w moczu nie są wydalane w procesie mikcji, a krystalizują się w układzie moczowym, tworząc kamienie. Skrystalizowane elementy mogą występować w dowolnym miejscu układu moczowego – nerkach, moczowodzie czy pęcherzu moczowym. Kamica nerkowa występuje zarówno u kobiet (najczęściej pomiędzy 50 a 70 rokiem życia), jak i mężczyzn (w wieku 40-50 lat).

Kamica Moczowa

Kamica moczowa dotyka wielu pacjentów i jest częstą dolegliwością urologiczną, dlatego jej rozpoznanie oraz leczenie należy do niezwykle efektywnych i szybkich procesów medycznych. Do najczęściej występujących objawów, które świadczyć mogą o kamicy nerkowej zaliczamy:

• silny, promieniujący ból pleców 
• dyskomfort lub ból przy oddawaniu moczu
• wydalanie moczu o nieprzyjemnym zapachu i różowym, czerwonym lub brązowym zabarwieniu 
• nudności i wymioty, parcie na pęcherz

Mniejsze kamienie wydalane są przez organizm w procesie oddawania moczu, jednak większe skrystalizowane elementy (nierzadko o ostrych kształtach) nie mogą zostać usunięte z organizmu w trakcie tego procesu fizjologicznego. W takich sytuacjach niezbędna jest pomoc specjalisty urologa, który dobierze odpowiednią metodę leczenia – małoinwazyjny zabieg ESWL (leczenie falą uderzeniową) w sytuacji występowania kamieni niewielkich rozmiarów lub, w przypadku dużych kamieni, zabieg operacyjny przeprowadzany w znieczuleniu ogólnym. 

Leczenie Kamicy nerkowej

Leczenie Kamicy nerkowej jest wykonywane dwiema możliwymi metodami:
– URSL
– RIRS

Przecewkowa resekcja guza pęcherza moczowego

Przezcewkowa elektroresekcja guza pęcherza moczowego (TURB) jest małoinwazyjną metodą usuwania nisko zaawansowanych zmian nowotworowych. Do zabiegu kwalifikują się pacjenci z nowotworem pierwotnym lub o stopniu zaawansowania określanym jako Ta i T1 (czyli nienaciekającym błony mięśniowej). TURB wykonuje się również u pacjentów, u których zdiagnozowano zaawansowany, naciekający nowotwór, jednak leczenie radykalne nie jest możliwe. Zabieg wykonywany jest najczęściej w znieczuleniu podpajęczynówkowym (przewodowym, lędźwiowym). Pacjent nie odczuwa bólu od pasa w dół, jednak pozostaje świadomy podczas całego zabiegu. W szczególnych sytuacjach może być konieczne zastosowanie znieczulenie ogólnego. O fakcie tym zadecyduje lekarz anestezjolog odpowiedzialny za bezbólowy przebieg zabiegu.

Przebieg zabiegu

Podczas tej operacji specjalne narzędzie (resektoskop) jest wprowadzane do cewki moczowej oraz pęcherza moczowego. Resektoskop zbudowany jest z układu optycznego przekazującego obraz endoskopowy. Zawiera również część pracującą wyposażoną w ruchomą pętlę diatermiczną, przez którą przepływa prąd elektryczny o wysokiej częstotliwości. Umożliwia to cięcie tkanek i koagulację krwawiących naczyń. Za pomocą resektoskopu operator wycina guzy z pęcherza. W związku z krwawieniem, które występuje podczas zabiegu, niezbędna jest następnie koagulacja (przyżeganie) krwawiących miejsc. Czas operacji zależy od wielkości i rozległości zmian w pęcherzu moczowym i wynosi zwykle od kilku do kilkudziesięciu minut. 

Po zabiegu w pęcherzu moczowym pozostawiony zostanie cewnik, który w większości wypadków jest usuwany następnego dnia. Wycięty podczas zabiegu materiał jest przesyłany do badania mikroskopowego (histopatologicznego), celem oceny stopnia zaawansowania nowotworu. Wynik wydawany jest pacjentowi we wskazanym miejscu po upływie kilku do kilkunastu dni i wpływa na dalsze zalecenia po TURB.

Kiedy wykonuje się TURB?

TURB jest wykonywana u pacjentów ze zdiagnozowanym pierwszorazowym guzem pęcherza moczowego lub w wypadku stwierdzonego w cystoskopii kontrolnej lub USG nawrotu raka. Kwalifikuje się do tej metody tych pacjentów, u których nowotwór nie nacieka warstwy mięśniowej pęcherza moczowego. Zabieg ten wykonuje się również u niektórych chorych z rakiem naciekającym warstwę mięśniową pęcherza, u których leczenie radykalne nie jest możliwe.

Przezcewkowa Resekcja Gruczolaka Stercza

Przezcewkowa elektroresekcja stercza (inne nazwy tego narządu to: gruczoł krokowy, prostata) jest procedurą wykonywaną w celu zlikwidowania kłopotliwych objawów z dolnych dróg moczowych, które spowodowane są powiększeniem prostaty.

Objawy związane z powiększeniem prostaty mogą być następujące:
– słaby, przerywany strumień moczu
– trudności w rozpoczęciu oddawania moczu (mikcji)
– wykapywanie moczu pod koniec mikcji
– częsta lub nagląca potrzeba oddania moczu
– częstomocz dzienny i nocny
– niecałkowite opróżnianie pęcherza
– infekcje układu moczowego

Przebieg zabiegu

TURP jest wykonywana w znieczuleniu ogólnym lub podpajęczynówkowym (przewodowym, lędźwiowym). W trakcie zabiegu specjalne narzędzie – resektoskop, jest wprowadzane do cewki moczowej i pęcherza moczowego. Resektoskop zbudowany jest z układu optycznego przekazującego obraz endoskopowy bezpośrednio na ekran monitora. Zawiera również część pracującą, wyposażoną w ruchomą pętlę diatermiczną. Przez pętlę przepływa prąd elektryczny o wysokiej częstotliwości, co umożliwia cięcie tkanek i koagulację krwawiących naczyń.

Po sprawdzeniu anatomii cewki i pęcherza resektoskop jest sprowadzany do odcinka cewki, który otoczony jest przez prostatę. Urolog wycina po kawałku tkankę prostaty, pozostawiając nienaruszoną zewnętrzną część stercza, stanowiącą jego torebkę. W ten sposób uzyskuje się szerokie światło cewki moczowej. Skrawki gruczolaka po wycięciu są wypłukiwane z pęcherza moczowego. Pod koniec zabiegu przeprowadza się koagulację loży powstałej po wycięciu tkanki gruczolaka. Ma to na celu zahamowanie krwawienia. Po zabiegu pozostawia się w pęcherzu cewnik, w celu zapewnienia stałego odpływu moczu i powstających skrzepów krwi.

Pacjent udaje się do domu tego samego lub następnego dnia po zabiegu. Cewnik usuwany jest po kilku dniach.

Metody zabiegowe

W leczeniu operacyjnym BPH dostępnych jest wiele metod zabiegowych. TURP jest spośród nich najczęściej wykonywaną procedurą minimalnie inwazyjną. Umożliwia szybkie uzyskanie poprawy w zakresie oddawania moczu, przy jednocześnie niewielkim urazie operacyjnym dla pacjenta. Jest to operacja zaliczana do grupy zabiegów minimalnie inwazyjnych – dzięki zastosowaniu endoskopii możliwe jest chirurgiczne usunięcie części narządu bez przecinania powłok ciała.

Kiedy wykonuje się TURP?

TURP jest wykonywana u pacjentów z umiarkowanie i znacznie nasilonymi zaburzeniami oddawania moczu, które nie ustępują po podaniu leków, lub gdy na skutek zaburzeń oddawania moczu dochodzi do rozwoju takich powikłań powiększenia prostaty, jak kamica pęcherza moczowego, całkowite zatrzymanie moczu, znaczne zaleganie moczu po
jego oddaniu, uszkodzenie pęcherza moczowego oraz upośledzenie wydolności nerek.

Uroflowmetria to jedno z najczęściej wykonywanych badań urologicznych. Jest to badanie jakości strumienia moczu. Polega na pomiarze cewkowego przepływu moczu. Badanie jest nieinwazyjne i bezbolesne. Dodatkową jego zaletą jest krótki czas, w którym można je wykonać – trwa kilka minut.

Uroflowmetria pozwala na określenie rodzaju nieprawidłowości, które mogą być powodem problemów z opróżnianiem pęcherza moczowego.

Uroflowmetria to badanie przeznaczone zarówno dla mężczyzn, jak i dla kobiet w każdym wieku i na każdym etapie życia. Wskazaniem do wykonania badania są problemy z oddawaniem moczu, takie jak:

• Osłabiony strumień moczu
• Przerywany strumień moczu (oddawanie moczu w kilku porcjach)
• Kwalifikacja do leczenia farmakologicznego bądź zabiegowego łagodnego rozrostu stercza
• Poszukiwanie przyczyny zalegania moczu w pęcherzu
• Ocena efektów farmakologicznego leczenia łagodnego rozrostu stercza
• Ocena efektów zabiegowego leczenia łagodnego rozrostu stercza
• Ocena zaburzeń neurologicznych układu moczowego

Badanie wykonywane jest w toalecie gabinetu urologicznego. Pacjent oddaje mocz do przepływomierza, przypominającego z wyglądu lejek lub zwykły sedes. Urządzenie analizuje strumień moczu, mierząc szybkość przepływu moczu oraz jego objętość. Oprogramowanie tworzy wykres, nazywanego krzywą mikcji, na którym przedstawione są charakterystyczne parametry. Gotowe wyniki interpretowane są przez urologa

Na badanie należy zgłosić się z pełnym pęcherzem, to znaczy nie oddawać moczu przez minimum 2 godziny przed badaniem.

Europejskie Towarzystwo Urologiczne zaleca, aby uroflowmetria była wykonywana regularnie co 12 miesięcy u osób z zaburzeniami mikcji, jest to również badanie obowiązkowe przed kwalifikacją do operacji prostaty.

Stulejka jest schorzeniem wrodzonym lub nabytym. Polega na zwężeniu ujścia napletka. Stan ten uniemożliwia (stulejka całkowita) lub utrudnia (stulejka częściowa) odprowadzenie napletka poza żołądź prącia zarówno we wzwodzie, jak i w stanie spoczynku. Za stulejkę uważa się również taki stan, w którym napletek udaje się odprowadzić do rowka zażołędnego, ale w trakcie erekcji powoduje to ucisk i ból.

Sposoby leczenia

Operacja stulejki jest niewielkim zabiegiem urologicznym. Wykonywana jest przeważnie w znieczuleniu miejscowym – nasiękowym. Operator nakłuwa kilkakrotnie okolice podstawy prącia w celu podania znieczulenia. W trakcie zabiegu może być odczuwany dotyk, ale nie będzie się to wiązało z bólem w operowanej okolicy. Następnie wycinany jest nadmiar napletka. Po zaopatrzeniu krwawiących naczyń pozostała skóra prącia zostaje zeszyta. Standardowo stosuje się szwy wchłanialne, które rozpuszczają się i samoistnie wypadają po 4-6 tygodniach. Dzięki temu nie ma potrzeby ich usuwania. Czas operacji wynosi około 30 minut. Po zabiegu pacjent ma nałożony na prącie opatrunek, który w większości wypadków należy zmienić następnego dnia. Zabieg zwykle nie wymaga hospitalizacji i w niedługim czasie po jego zakończeniu pacjent może wrócić do domu.

Obrzezanie to całkowite usunięcie napletka oraz zeszycie skóry na wysokości rowka zażołędnego. Po wykonaniu obrzezania, żołądź jest całkowicie odsłonięta – zarówno w stanie spoczynku, jak i wzwodu. 

Alternatywą obrzezania jest operacja plastyczna, mająca na celu jedynie poszerzenie ujścia napletka. Istotą zabiegu plastycznego jest zachowanie funkcjonalności napletka po operacji. Napletek po wykonaniu korekcji przykrywa żołądź w całości lub częściowo. Zabieg zalecany jest w przypadkach, gdy zwężenie napletka nie jest duże lub gdy pacjent pragnie zachować maksymalną wielkość napletka.

Kiedy wykonuje się operację stulejki?

Obrzezanie lub plastykę napletka wykonuje się u mężczyzny, który ze względu na nadmiar napletka ma problemy z satysfakcjonującym współżyciem seksualnym, lub u którego występują z tego powodu nawracające infekcje lub problemy z oddawaniem moczu. Nieleczona stulejka uniemożliwia współżycie, może również powodować poważne stany zapalne i całkowite zatrzymanie moczu. Im później wykonuje się zabieg obrzezania, tym bardziej zaawansowane są zmiany zapalne, które wpływają na gorszy efekt kosmetyczny po zabiegu. Ponadto długotrwała stulejka istotnie zwiększa ryzyko wystąpienia raka prącia.

Objawy związane ze stulejką mogą być następujące:

– ból podczas stosunku,
– trudności lub brak możliwości odprowadzenia napletka,
– nawracające infekcje żołędzi prącia oraz układu moczowego.

Nasi specjaliści Ci pomogą!

Wodniak jest rodzajem torbieli w mosznie, tworzącej się wokół jądra. Ma on postać owalnego tworu otoczonego osłonkami jądra, które jednocześnie stanowią ścianę wodniaka. Schorzenie to może mieć charakter wrodzony lub nabyty i może występować u mężczyzn w każdym wieku. Najczęstsze przyczyny tworzenia się wodniaka to: przebyty uraz moszny, stan zapalny jądra i najądrza oraz niektóre operacje, takie jak plastyka przepukliny pachwinowej oraz zamknięcie żylaków powrózka nasiennego.

Warto wiedzieć

Objawy związane z wodniakiem jądra występują jedynie u części pacjentów i w znacznym stopniu związane są z jego wielkością. Do najczęstszych dolegliwości zalicza się:

– jednostronne (rzadziej obustronne) powiększenie worka mosznowego,
– dyskomfort, ucisk oraz ból w okolicy moszny,
– ograniczenie możliwości poruszania się i aktywności fizycznej.

W bardzo rzadkich przypadkach, szczególnie u chorych z dużymi zmianami w mosznie o wieloletnim przebiegu, może dochodzić do zaniku jądra, prowadzącego do jego zmniejszenia się i do upośledzenia wytwarzania plemników. W dużej części przypadków obecność wodniaka nie wiąże się z żadnymi objawami klinicznymi, poza pewnym defektem estetycznym.

​Zabieg

Operacyjne usunięcie wodniaka jądra jest zabiegiem urologicznym wykonywanym przeważnie w znieczuleniu miejscowym – nasiękowym. Operator nakłuwa kilkakrotnie okolice kanału pachwinowego oraz moszny w celu podania znieczulenia. W trakcie zabiegu może być odczuwany dotyk, ale nie będzie się to wiązało z bólem w operowanej okolicy. W trakcie zabiegu nacina się skórę moszny, po czym wypreparowuje się i uwalnia wodniaka. Ten zostaje w całości wyjęty na zewnątrz moszny. Następnie nacina się osłonki i opróżnia się zawartość wodniaka – płyn słomkowego koloru.

Jądro wyprowadzane jest na zewnątrz osłonek, których nadmiar wycina się i zszywa na zewnątrz jądra. Pod koniec operacji w dolnym biegunie moszny umieszcza się dren oraz zeszywa się ranę. Szew umieszczony na skórze moszny jest zazwyczaj wchłanialny. W określonych sytuacjach ranę zeszywa się szwem wymagającym w późniejszym czasie usunięcia. Czas operacji zależny jest od wielkości wodniaka. Wynosi zwykle 20–40 minut. Pacjent po operacji ma zwykle założony specjalny opatrunek unoszący i uciskający mosznę, tzw. suspensorium. Następnego dnia po zabiegu usuwany jest dren.

Kiedy wykonuje się zabieg?

Operację wodniaka jądra wykonuje się ze wskazań:
– medycznych – u pacjenta, który odczuwa dyskomfort lub ból związany z obecnością zmiany w mosznie. Choroba nie niesie ze sobą istotnego ryzyka dla zdrowia, więc jeśli pacjent nie odczuwa żadnych objawów, operacja nie jest konieczna i zmianę można obserwować. Wodniak może się z czasem powiększać, jednak zwykle nie wpływa to na płodność, funkcje seksualne i ogólny stan zdrowia. Bez względu na rozmiar, w przypadku występowania dolegliwości zmianę można wyciąć.
– estetycznych – u pacjenta, który nie odczuwa dolegliwości, lecz nie akceptuje wyglądu moszny i okolicy jądra.

Nasi specjaliści Ci pomogą!

Gruczoł krokowy (inna nazwa: stercz lub prostata) jest niewielkim organem przypominającym wielkością i kształtem kasztan. Jego rolą jest produkcja składników nasienia. Znajduje się poniżej pęcherza moczowego i otacza górną część cewki moczowej. U części mężczyzn dochodzi do rozwoju choroby nowotworowej tego narządu (raka stercza). Współczesne metody diagnostyczne (badanie krwi PSA oraz badanie prostaty palcem per rectum) pozwalają na ocenę ryzyka wystąpienia takiego nowotworu.

W przypadku podejrzenia raka stercza wykonuje się zabieg biopsji stercza. W trakcie zabiegu do odbytu wprowadzana jest specjalna głowica USG. Pod kontrolą obrazu na monitorze aparatu USG urolog dokładnie ocenia gruczoł krokowy oraz pobiera wycinki do badania mikroskopowego. Zabieg wykonywany jest w znieczuleniu miejscowym.

Jak wygląda biopsja prostaty?

Pacjent jest ułożony na lewym boku. Urolog wprowadza do odbytnicy głowicę transrektalną pokrytą żelem. Najpierw podawany jest zastrzyk ze znieczuleniem. Następnie za pomocą specjalnej igły pobierane są wycinki. Po zabiegu pacjent pozostaje w obserwacji przez ok. 2 godziny. Zaleca się mu spożycie znacznej ilości płynów oraz dwukrotne oddanie moczu.

Jak pacjent odczuwa biopsję prostaty?

Pacjenci w trakcie biopsji gruczołu krokowego zgłaszają uczucie parcia na mocz lub stolec, wrażenie ucisku na gruczoł krokowy. Moment pobrania wycinka z gruczołu krokowego odczuwany jest jako lekkie ukłucie, większość pacjentów nie odczuwa jednak żadnego bólu. Po biopsji gruczołu krokowego pacjenci zgłaszają niewielki dyskomfort odczuwalny w odbytnicy lub okolicy krocza. Najczęstszym powikłaniem, w około 40 %, jest obecność krwi w nasieniu. Może się ona utrzymywać przez okres około miesiąca po biopsji. U części pacjentów pojawia się krew w moczu i w stolcu. Krwawienia te zazwyczaj ustępują samoistnie. Obecność krwi w moczu i stolcu do 7 dni po biopsji nie wymaga interwencji lekarskiej. Po biopsji może wystąpić podwyższona temperatura ciała do 38 stopni Celsjusza.

Ile trwa zabieg?

Zabieg klasycznej biopsji stercza trwa 10-30 minut. Wykonywany jest pod okiem doświadczonego specjalisty urologa. To niezwykle nowatorskie i skuteczne badanie, pozwalające na wczesne wykrycie nowotworu, dzięki któremu setki tysięcy pacjentów może zostać uratowanych przed rozwojem raka stercza (podczas badania widoczne są najmniejsze ogniska chorobowe występujące w okolicach prostaty).

Nasi specjaliści Ci pomogą!

Konsultacja urologiczna ma na celu określenie rodzaju schorzenia oraz dobranie optymalnej i efektywnej terapii. Wizyta u lekarza urologa kojarzy się najczęściej z doświadczeniem wstydliwym i mało przyjemnym. Zupełnie niepotrzebnie, ponieważ tylko wczesna diagnoza oraz rozpoczęcie właściwego procesu leczenia, pozwalają uchronić pacjenta przed poważnymi konsekwencjami zdrowotnymi.

Przygotowanie do wizyty

Na konsultację urologiczną należy zabrać posiadaną dokumentację medyczną w formie papierowej. Trzeba również sporządzić szczegółową listę wszystkich przyjmowanych leków, a także objawów oraz symptomów, które skłoniły pacjenta do wizyty. Ze względu na charakter badania, należy zachować właściwą higienę miejsc intymnych. Zaleca się również, by na wizytę u lekarza urologa przyjść z wypełnionym pęcherzem, co ułatwia prawidłowe przeprowadzenie badania ultrasonograficznego.

Przebieg

Przebieg konsultacji urologicznej uzależniony jest od charakteru schorzenia, z jakim zgłasza się pacjent. W trakcie wizyty lekarz urolog przeprowadza szczegółowy wywiad medyczny na temat objawów oraz występujących dolegliwości. Zapoznaje się z historią choroby oraz wynikami badań.

Następnie pacjent jest badany. Palpacyjnie, z zastosowaniem USG lub innych technik diagnostycznych np. uroflowmetru. Specjalista może zlecić wykonanie dodatkowych badań w zewnętrznych ośrodkach. Wyniki analizowane są podczas kolejnej wizyty.

Na koniec lekarz określa przyczynę dolegliwości oraz zaleca odpowiednie postępowanie

Nasi specjaliści Ci pomogą!